Karanlık suların dibindesin, ürkek ve korkulu. Göğe bakıyorsun şöyle bir, umutsuzluk çağlıyor var gücüyle. Yukarıda sıralanmış balıkçı tekneleri hep birden projektörlerini yöneltiyor üzerime. Ne kaçacak temiz bir deniz ne yürek kaldı.
Kayalıkların arasından süzülerek, loş sokağa salıyorum benliğimi. Çaresizim. Uzaktan izliyorum kendimi. Her taraf idamı zevkle seyreden yarasaların çığlıklarıyla dolu ve daha ruhum bedenimden ayrılmadan parçalarım götürülüyor.
Son kez o göğe ulaşan köpükleri düşlemeye başlıyorum, alabildiğince mavi.
Kayalıkların arasından süzülerek, loş sokağa salıyorum benliğimi. Çaresizim. Uzaktan izliyorum kendimi. Her taraf idamı zevkle seyreden yarasaların çığlıklarıyla dolu ve daha ruhum bedenimden ayrılmadan parçalarım götürülüyor.
Son kez o göğe ulaşan köpükleri düşlemeye başlıyorum, alabildiğince mavi.
Özlem Yaşayanlar
Ocak, 1995
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınızı seviyorum
I like comments
Μου αρέσει σχόλια