The Illusionist

The illusionist has disappeared from the stage as soon as I stopped clapping. The curtain is down and I won't wait to see if he will be back or not. 

15 yıl önce bugün

öğleden sonra babam yatağına uzandı, gözlerini kapattı ve sadece nefes almaya başladı. Hırıltılı bir nefes. Evdeki kalabalık "süreci hızlandırmak için yastığı çekmeliyiz" dedi. İzin vermedik. Ege üniversitesindeki doktorlar, hastaneye getirmememiz gerektiğini artık yapılacak bir şey olmadığını söylediler. Evdeki kalabalık dua etmeye başladı. Gidip ellerini tuttum, usulca kucakladım. Eve sığamadım, dışarı sığamadım, içime sığamadım. Sabaha karşı yakındaki bir camiden hoca getirdiler. Gençten biri geldi dua etti ama daha duayı tamamlamadan önce babamın hırıltılı nefesi yok oldu. Yüzünde kalan son ifade bir tebessümdü. Ölüm galip mi geldi şimdi? Elbette hayır! Biz Bektaşiyiz. Babam; ben Yunanca konuştukça, Girit'e gittikçe, Girit mutfağını yaşattıkça, yoldaki çiçeklere bile selam verdikçe, hak yemedikçe, çok çalıştığım sürece yaşıyor ve yaşayacak. Nereden nereye, o cami hocası lazım oldu bir gün. Gittik, kapıyı çaldık. Yaşlı biri açtı kapıyı ve kendinden başka kimsenin olmadığını, bahsettiğimiz genç hocayı tanımadığını söyledi. 

Alarga

 İçinde bulunduğum ceviz kabuğundan aşağıya doğru salınan misinanın ucundaki sonsuz boşluğun içinde çırpınan kuyruğu hissettikçe, tanrıyım ben. Oysa aynı anda başımı göğe çevirsem,  misinanın ucundaki balık benim, başka bir boşluğun altında.  İşte o yüzden "Alarga!"  dedim efkara dün, aldı ceketini yürüdü gitti.

A baby step προς σε ένα μεγάλο yolculuk

The tiny rain drop resists against heavy gravity αν και πιστεύει ότι θα πάει μακριά σε μια ξένη χώρα, ξέρει πολύ καλά ότι θα αγκαλιάσει το γαλάζιο του ουρανού sometime soon. Ki taçlandırıldığı göğün altında uzanacaktır en mavi denizler.

αμαν!

Ας είναι λακωνική!
Χρειάζομαι να πιστεύω...

Elegy to my beloved daddy

't used to be so warm hugging your huge belly though your marble palace was cold today, under the cedar trees.  I appreciate your existence each and every breathe that I take. As you still can make me feel safe, even from thy icy box that you are in. 

Eylül

Alnımın teriyle

mavilerin en derininden çıkardığım,

bir avuç ışığa;

Sunmaya hazırım,

en büyük şehirlerini gizlerimin.

Hadi tut yelkenin ucundan,

tut ki açılalım menekşe denize.

13 Eylül 2000

Atina

Özlem Yaşayanlar

The Farm

The cedar trees which seem to continue breadthwise and lengthwise, provided a border to the farm that was about twenty kilometres from the town. There were peach , cherry and lemon trees in the tranqualizing land.  The small  and white village house was built in  front of my father's vineyard.that provided shelter in hot summer days. The forest of pine trees could be seen from  the left side of the white washed house and the smooth breeze  has always  swept away the uneasiness of the day. The barn was between the house and the forest. On the right side of the village house , the river flowed gently where I used to go fishing. The pink oleanders  bent over to hear the sound of the flowing water. Actually, there were more turtles in the water than fish but during  Summer holidays  and at the weekends in  Winter I have always gone there to catch some . 

Though, I have generally disliked going to  the farm as there were no children to play with, except  Sundays. Sundays were fun! I used to spend  time with the children of our guests  who were stopping by on the way back from the beach. 

Mehmet, my indispensible hero had grey-white hair and  the color of his eyes always reminded me of the mossy  blanket that one could only find in the depths of the sea. For he always had a smiling expression , his wrinkles were more obvious  and as he  didnt like to use a belt, his trousers were always down but he never cared about it until somebody warned him.  Dad always liked to fix something in the kitchen for his guests. Extra virgin olive oil, thyme, daphne and garlic were the basics in many of his recipies. He slowly made the grill ready while drinking raki and murmuring couplets in  Cretan to make the guests  laugh. One of them still echoes in my mind:

Ολοι μου λένε πως μεθώ

Μα 'γώ κρασί δε πίνω

Ένα πουλάκι με μεθεί

Κι'  εγώ στον θεό τ' αφήνω.

He had always eaten alone beside the grill, rarely sat down with us. Even at those times when he used to make everyone laugh and leave them breathless with his naughty jokes, he would generally conclude that 'laughing is a good way to digest food.' 

His Cretan roots have always brought diversity of colors to our table. Collecting wild greens, so carrying a knife were indispensible delicacies of life .  Γιαγιά  was even able to tell from a distance where she could find wild artichokes due to the whitish color of the soil. My favorite was always wild asparagus  cooked with eggs and spring onions.   Favoring that sort of a bitter taste was making me feel  privileged.

During the week at the farm I always wished to be at home back in Izmir so I could watch TV , but since I was only eight I wasn't allowed to be left alone at home and I had to go to the farm to make the family happy. Later on, I finally decided to  try enjoying my time while I was at the farm  to make it more bearable as I had no other choices but to go anyway.

The barn was huge; Mehmet  had built it according to the plans that  he brought from the capital city. There were rabbits, cows, horses, chickens, roosters and sheep. We also used to have two hunting dogs called Zoka and Kostak  that always protected me from the strangers and the other dogs that looked disturbing.

Mehmet  used to put traps for the  rats in the barn. I remember taking out the dead rats and carrying them with a shovel to the paved road and whistling their funeral music. After leaving them on the road, I waited for the cars to pass by so I could watch the rats to be transformed into paper sheets. 

Inci, my mum, complained about almost everything that she've experienced in her life. Perhaps she wasn't aware of the tension that was reflected to her face. Her matte green eyes have always seemed very black to me. Remembering tragic moments of her life have eventually become a permanent habit as the years passed by. Somehow the psychiatrist's prescription was not working well on her. When I was fourteen, I remember asking her to watch the movements of the willow leaves so maybe she might feel ease. As a response she said,"Are you on drugs, so you are talking like this?" Through each and every attempt that I made to "reach" her inner world, I was refused and after a while I had to accept the unbreakable distance between us. 

There was an endless tobacco field at the neighboring farm where I used to escape until my hero, my sweet daddy got back home. It was fun to collect tobacco, to help to our neighbors. I was gladly giving massage to the backs with my tiny little hands as they worked. Sometimes I was even stealing some pans full of food to bring to our neighbors because I thought mum can always cook but those people had to work. And I was the one to balance justice between the two farms! Of course, on the way back home I knew what was waiting for me: Inci with a willow branch in her hands. 

"But I wanted to help them!" 

"Oh really, I don't have anyone to help me! This is not an excuse and it is not the first time you've stolen food from your own house to bring to the neighbors. Do you have any idea how many hours it took me to roll the stuffed grape leaves?"

I never felt any pain because I was so sure that I hadn't done anything wrong. The problem was her, Inci. While I was counting the traces of the wounds on my legs, I was so sure that she again misinterpretted my deeds. 

One day, in the afternoon Inci and I were drinking tea under the willow tree in front of the house. She was obsessively twisting a strand of her curly hair. She took a deep breath and started to talk about her father again. I, a fifteen year old, was again patiently listening her story. "God, I hope he is resting in peace wherever he is" she said and turned towards to me: "You know, he was a great man one could ever meet in a life time...When I had a headache, he cried. You cannot imagine how strong were his manners, everything about him was beyond human limits. And my mother right after losing such a wonderful man, got married with a drunken worker. How come she dared to do that, I will lose my mind!" 

I said, " Mum, please try to leave it behind you. Whatever happenned, has happened. You cannot change it. Maybe it was not the proper thing to remarry right after losing your father but perhaps it wasn't easy to keep up with the daily routine as a single parent in those years. Please try to forgive her and moreover try to love her along with her mistakes. You don't know what you could have done if you were in her shoes. She was only thirty two and she needed someone. You can't simply die with the dead."

Inci got mad, she really freaked out: "What about 'honor'?" she shouted. 

I was already tired of talking to her for she was a stubborn goat! She stood up slowly, holding an empty tea glass in her trembling hands, looked at me in a weird way and walked into the house mumbling to herself.

Right after she got in, my brother Ali showed up. He was back from hunting. He was snorting with anger. He threw his back pack, his rifle, common quails and grey patridges over the empty chair, next to me. Then he pulled the water pump a couple of times and washed his face with the ice-cold water. It was not something uncommon for him to be aggressive but this time he looked like he had a good reason.

"Hi, a bad day?" I asked him.

His eyes got even darker and shouted, "Damn Zoka died!"

"He wanted to challenge the train. He was running along the railway and has completely forgotten about birds or hunting. When he almost passed the very first wagon, he suddenly disappeared underneath it."

I was scared to respond, as if my muscles turned into marble pieces at that second. Poor Zoka, my friend...I wonder what he thought that the train was; a huge bird? Or a monster to challenge? Or did he simply try to prove to his master that he was faster than the train? I asked Ali if he burried Zoka. He didn't respond.

******************************************************************

Mehmet had always been an easy going person. I remember him saying, "Oh my cheeks are aching again of smiling." He was generally discreet and modest although he had a lot to be proud of; he was a calm sea. He was my harbour! He donated an elementary school to the government and although he was not a wealthy man he happily paid for many children's school books for so many long years. Whatever he did, I was deeply in love with my hero.

One sunny afternoon I was digging the ground to find some worms to use as a bait. Mehmet was smoking his narghile in front of the house. His stillness pulled my attention. As he laid down on the divan and I realized he was staring at a picture. There was a sulky expression on his face, his eyes were shimmering though. In his sullen expression there was something rebellious and at the same time his wrinkles were so obvious which made me think that he was actually smiling. I was so curious to see that picture!

It was my grandmum's picture, his mother. She was quite chobby and taller than usual standards. Her curly hair was tied up very properly. The most noticable feature of hers were her big green eyes and the way she looked; I thought one could easily cast under her spell. She'd passed away when Mehmet was born.

Mehmet's father, Ali had done his best for the child; feeding him with goat milk and making sure that he was always clean. Ali was rarely having time to rest; he had to till the land and plant various greens. As Ali didn't know any Turkish, Mehmet used to speak only Cretan until he was finally six years old. Then on Mehmet was sent out to play with the locals so he could learn and practice some Turkish in order not to experience problems at school.

As Mehmet grew up, he eventually started to help to his father and learnt how to deal with mother earth.

They rarely talked while cultivating the land.Sometimes Ali murmured some couplets in Cretan or fed Mehmet with many interesting stories about Crete and eventually Mehmet grew up with admiration to an image in his mind which even shaped his soul by bestowing him self-confidence, pride and manhood. He was so proud to have his roots from an island which was accepted as the most beautiful piece of land on the entire Earth. As his father explained, Crete was a land with endless and fertile vineyards; and that the amazing vineyards looked like the waves of the Aegean sea; that Crete was a holy land. Mehmet has felt that he was superior than the locals for he had Cretan blood in his veins.

At nights, Mehmet was hiding in the darkness of his room and was crying secretly, of not having the warmth of a mother and for not being able to put his head on her lap. "Why God?" he begged. He couldn't understand why she had to leave him so early.

I was back to the worms again when Mehmet called me, "Hey, your worms are escaping!" I suddenly decided to invite him for fishing trying to take him out of the world that he seemed he got lost.

*        *      *           *      *     *       *    *   *    *    *   *    *      

At six o'clock in the morning I heard a fluster in the house. It was too hard to open my eyes but Mehmet's voice was tense: "Give me the car keys. It's time." He was running about in panic. I stood up, washed my face and brushed my teeth in a minute. İnci told me that our horse, Rebecca would be delivering her baby soon. The steward, Ahmet has been checking with Rebecca for the last two days. I rushed to the barn gate but I wasn't let in. Ahmet explained that horses like to be alone during delivery. I started to pray for Rebecca, for she would have lesser pain and cramps as I cried without knowing why.

Mehmet in the meanwhile was already back with the veterinarian. As they got in to the barn İnci said, "Go and bring some eggplants from the backyard. I'll cook." I was almost paralyzed for her impassive way of looking at things. Then she said, "Are you still here? Go out of my sight!"

I slammed the door, walked quickly to the barn gate and sat beside it, consumed with impatience I felt gorge start to rise. I felt I was pining away with grief. Then I started to pray again while I watched the ants rushing to extend their food reserves for winter.

Four hours later, dad appeared by the gate. I sighed. He was looking down. I still can remember the sound of my own voice, screaming, "NO!" I started to walk backwards, Mehmet grabbed me from my arm and hold me tightly. "Child, I know Rebecca was very important to you. You grew up riding her. She was also very special to me, but I want you to be sure that we did our best."

I laid my head to his shoulder and whispered, "Why?"

He said, "My sweet baby, she had twins and her womb was upside down. Believe me we did our best."

I swept away my tears and shouted as I kept sobbing, "Don't you ever leave me alone!" He hugged me and said ," I'll never leave you, I promise. Now let's go and wash your face."

İnci was in the house, still cooking when we got in. "I'm starving" she said. "Couldn't you leave it to the veterinarian? What could you do to help her for heaven's sake?"

Mehmet said, "We lost her."

İnci was serving the lunch and she mumbled, "We'll get another one, no need to worry."

I ran to the bathroom and threw up.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * **

A month later, I was still crying for Rebecca. It was August and even under the shade it felt like Equador at the farm. The next day was my birthday and all I wished for that night when I layed down on my bed was a healthy life for my dad.

The following morning I woke up to a caterwauling. I saw from the window that Mehmet and İnci were having breakfast under the willow tree. I started to search the house to find the source of the noise. And finally I saw a black cat in the kitchen and I thought that the window was left open and probably the wind shut it. The cat jumped through the window to get out and it fell down. With each attepmt to get out the black cat broke another piece of glass, its paws were cut and bleeding. The sink and the kitchen counter were washed into red in a few minutes. Finally it saw the door that I opened and ran out.

I thought that all these were frustrating but when Mehmet received a letter from the government informing him that a dam was to be built in the area and that he had two months to leave the farm I stood aghast. I was twenty by that time and for the first time I realized how much I actually loved to be at the farm. It was impossible to get used to the idea of losing the farm. The forest was going to be cut down, Mehmet's vineyards, mum's rose garden, everything! 

Then on, Mehmet was stuck in an apartment. At the weekends he strolled around nearby places and he objected buying another land and he constantly kept saying that he did not want to betray the farm. He still  liked to voice the Cretan couplets while drinking raki but I had rarely seen a cheerful smile on his face. 

*************************************************************

Finally it was my turn to leave home for university. I was doing well with my lessons and was so happy to have a flat of my own in Ankara...until one day I got a phone call from my mum, informing that I was supposed to get to Izmir as quick as it was possible. Mehmet was not well. In half an hour I was at the train station as there weren't any flights at that moment. There was no way to take the bus where smoking was not permitted. I was sure that six hundred kilometres was not going to pass without smoking. 

I am always going to remember that journey... I was exhausted of anxiety when I arrived home. Inci, with an artificial smile on her face, welcomed me. Then she leaned against the wall, "You are a strong girl but this is hard even for you. You will have to experience what I had experienced long ago and I hope you would not go mad like I did...Your daddy has cancer of the liver." 

I fell on the floor. 

I do not know how long it took me but I finally woke up some time later. Inci was smoking a cigarette and staring at me. "He doesn't know yet. Behave properly." she said with a frigid voice. I left the room silently. Only one single word was echoing in my mind. "No!" He has broken his promise! Inci was responsible of his illness, she was the one to be blamed. Her pessimism was injected into Mehmet's liver in the form of a tumor and now it was her getting bigger and bigger every day. 

A month later, Mehmet's huge body was fighting against death. I brought him some chicory that I collected from the greenest pastures, hoping to cure his liver. And yesterday friends came over to visit us. Mehmet promised to have some raki as soon as he gets well and he told some couplets in Cretan: 

The doctors, medicines

none worked at all

and my lonely heart

is left without cure. 

"Licking the Pages" Magazine
Bilkent University Editions

Özlem Yaşayanlar
1998

Dünyanın öteki ucunda

Uçak gösterisi yapılıyor. Kuşlar ürktü. Kuşların ürktüğünü benden başka kimse gördü mü bilmem. Elimden düşmüyor tütün ve sen başımı döndürüyorsun.
Damarımda kan kalmadı, gözüm toprak görmek istiyor. Merhabam neredesin? Gözündeki pırıltı nerede?
Özlem Yaşayanlar
Fortknox, 1992

Kabus

Karanlık suların dibindesin, ürkek ve korkulu. Göğe bakıyorsun şöyle bir, umutsuzluk çağlıyor var gücüyle. Yukarıda sıralanmış balıkçı tekneleri hep birden projektörlerini yöneltiyor üzerime. Ne kaçacak temiz bir deniz ne yürek kaldı.

Kayalıkların arasından süzülerek, loş sokağa salıyorum benliğimi. Çaresizim. Uzaktan izliyorum kendimi. Her taraf idamı zevkle seyreden yarasaların çığlıklarıyla dolu ve daha ruhum bedenimden ayrılmadan parçalarım götürülüyor.
Son kez o göğe ulaşan köpükleri düşlemeye başlıyorum, alabildiğince mavi. 

Özlem Yaşayanlar

Ocak, 1995

Ankara

A black picture:

me: the little fish,

is away from the depths.

Him: cannot be seen in the crowd

and the smoke

is almost on the floor.

Colors are behind the obscure curtain,

would you draw me a flower?

Özlem Yaşayanlar

1990, Ankara

Response to Levertov's "Beyond the End"

Available death tickled my knee!

It's over my heart now.

Activating each other,

getting bigger and bigger each and every second

like the mystery of solid dreams. 

Its potentiality is gathering,

now I feel it everywhere

as if a spider is walking

all over me,

mumbling humble rhythms.

Gathering and strolling towards my throat,

I knew it was gonna happen!

-I am not ready yet.

They thought for a while and said:

"Fine, but we'll be back"

I took a deep breath.

although it's inevitable,

although it's the end,

although it's beyond the end,

although it's to begin, to be and to defy.

It was like tons of salt, sailing in my liver!

Özlem Yaşayanlar

1994, Ankara

Sarı Top

Biri büyük sarı bir topla oynuyor, 

doğudan batıya doğru

gidişini izliyorum.

aynada gördüklerimi tanımıyorum ama

mezarlara çiçek ekmem gerektiğini biliyorum,

çok telaşlıyım.

Şehir avuçlarımda ve

hala ağlayabiliyorsam eğer

savaşı kazandık demektir. 

Özlem Yaşayanlar

1995, Ankara

A dream hidden in a nightmare

Primitive. That's why one would prosper her soul in this heaven. It seems the stars have fallen down on earth and within the core of every house there are new born babies. O Lord, are you really there? 

I guess it was dew that the little girl was holding, little precious thing. Was it an ode or a hymn that I heard, I am not so sure. Hitherto, the mossy trees in the woods are scaring me, and his breath over my skin. 

I see a nymph by the river and probably some wise men pondering. There is no ebb & flow.
Özlem Yaşayanlar
25.10.1996, İzmir 

Meneviş

Menevişli, dingin bir sabah,

bedenimi saran dalgaların her deviniminde

bulduğum seni, 

şimdi hangi mercan adacığında bulacağımı bilsem;

yitmeye hazırım en derin mavilerinde,

içten bir tebessümün için.

Lakin uğrunda ölecek mavilik gerek,

Yüreğini ortaya koyacak ruh gerek!

Giyin kuşan o zaman savaş takımlarını ey kabusum,

hazırım alnım açık, savaşmaya
varoluşumu körükleyen aşk için!

Özlem Yaşayanlar
1996, İzmir

Response to A. Gingsberg

I've touched your book:

smelling the humid earth

while walking in the vineyard

this morning. 

Touched the lines: 

shopping for images

while I stood watching

the boat disappear

late in the afternoon.

I've touched a child;

childless I...

while possessing 

every frozen delicacy

in the early evening. 

I'm reading your book

to the child now,

on the bench.

The street lights are reflecting us

on the road and 

we are shade to shade.

Özlem Yaşayanlar

1994, Ankara

Relics

A streched fishing net

between two wooden sticks.

falling apart,

with remains:

A tight wrath 

of honesty.

Infatuation of virginity.
An exploited vein in the skull.

A rhytym, untuned.

A face,

lost: me. 

Özlem Yaşayanlar

1993, Ankara

Spring Syndrome

Suffer! You mankind.

Terror, I want some more:

More to the edge!

Streets, fall apart.

Oceans, cover the lands.

Hail, high mountains, embrace

with the corals in the depths. 

Hey you witch, raise 

and pluck their wounds forever,

and don't let them die.

Why there is noone to stroke my hair? 

1992, Ankara

Özlem Yaşayanlar

MÜBADELENİN ARDINDAN İZMİR’DE YAŞAYAN GİRİT MUTFAĞI

İmzalanan bir anlaşma uyarınca memleketinizi bırakıp gitmeniz gerekseydi, önceliklerinizi düşünecek halde olmamanıza rağmen yanınıza ne alırdınız? Bir fotoğraf? Veya altın mı? Yoksa ‘yabancı’ bir toprakta ekmeğinizi bölmek ya da  ot toplamak için bir bıçak mı? Kimbilir, belki de özenle  bir mendile sarılmış, yüreğinizin üzerinde taşıyacağınız bir avuç toprak mı? Peki alt tarafı bir insan doğup büyüdüğü topraktan uzakta, dağılmış parçalarını nasıl bir araya getirebilir? Bütün benlikleriyle sevdikleri memleketiyle  vedalaşan Giritliler, yazık ki beraberlerinde sadece ‘anılarını’ alıp gelmişlerdir.

Farklı mı hissediyoruz? Evet. Peki neden ‘yeni toprağımızda’ –çoğumuzun ‘yerliler’ diye tanımladığı- diğerlerinden farklı hissediyoruz? Büyük göçün ardından, Girit’i hiç görmemiş, Anadolu topraklarında yaşayan üçüncü kuşak bir Giritli’nin, Girit’te yaşayan biri gibi olmasını, yiyecek-içecek alışkanlıklarını olduğu gibi sürdürmesini hatta kara ve deniz avına çıkmasını kim, nasıl açıklayabilir? Anılarımıza nasıl bu kadar sıkı sarılmış olabiliriz? Nedir Girit ruhunu bu kadar güçlü kılan, hiç tanımlamaya çalıştınız mı?

 Giritliler’in neden farklı hissettiğini anlamak, bu sırrı çözmek için en belirgin özelliğimiz olan Giritli inadını kullanarak bu uğurda çok yolculuk yapmamız gerektiğine inanıyorum.  Kahvede oturan birinde babanızın gözlerini görmek, otobüs bekleyen kıvırcık saçlı bir kadında annenizin duruşunu yakalamak insanı dalga boyu çok yüksek, travmatik çalkantılara sürüklese de, bir yanınız yoldan geçen herkesi kucaklamak isterken, bir yandan oturduğunuz iskemleden kalkamayarak usulca ağlasanız da, benzerliklerin sadece fiziksel öğelere bağlı olmaması ve  aşinalığın bu kadar fazlasını ‘yüklenmek’, eski toprağına bu kadar tanış olmak hiç kolay olmasa da, kaçınılmaz şekilde yüzleşilmesi gereken bir  sorumluluktur.

Öte yandan, her Girit yolculuğunun ardından Girit çoğalır insanın içinde. Dağılan parçalar bir araya gelir. ‘Şu yoldan belki dedem de yürümüştür’ derken, yaban Girit’in dini, dili bir yana, Giritli olmanın Psiloritis’den bile daha yüksekte, bambaşka bir kavram olduğunu anlar ‘yüzleşmeyi’ yaşayan kişi.  Hatta aile büyüklerinin yaşadığı evi bulmak bile önemini yitirebilir zamanla, çünkü o koşulda bütün Girit, ‘ev’ olur.

‘Kendini anlama’ yolculuğunda, köklerimize saygı göstermek için dedelerimizin  ana dilini, dilimiz döndüğünce konuşabilmek, minnet borcumuzun çok küçük bir ifadesi sayılmalıdır. Köşedeki Suriyeli kasabın İzmirli bir Giritli’ye böbrek yatağı ayırması, Girit lirası çalan bir tanıdıkla karşılaşınca ‘To meraklidiko puli pote folia den kanei’ şarkısına başlaması, yolda yürürken gülümseyerek selam vereceğiniz mandıra sahibidir artık en büyük zenginlik. Çünkü bütün bunlar içimizdeki Girit’i besler, Girit çoğalır ve onun en küçük zerresini bile çoğul anlamlarda sevmeyi deneyimleriz.

Bir Girit tutkunu olarak, bugün sizlere sormak istediklerim var. Hepimiz Giritli olmakla gurur duyuyoruz elbette, lakin Suriye- Hamidiye köyündeki Giritliler de gurur duyuyor ve kültürü yaşatmak için çocuklarına dilini, lira çalmayı, halay türlerini öğretiyor. Peki biz ne yapıyoruz? Yaşça büyük olanlar dışında kaçımız Giritçe biliyor? Enstrümanlarımızı tanıyor? Halaylarımızı biliyor? Pentazoli oynayabiliyor muyuz? Peki kaç çeşit yabani ot tanıyoruz? Aile büyüklerimiz kaç çeşit ot tanıyordu? Biz neden Giritli olmayı seviyoruz?

Girit’in bendeki çoğul anlamlarından sadece birini çekip çıkarmak istiyorum bugün. Dünyanın esas aldığı, Anadolu topraklarında da yaşattığımız Girit mutfağına dair, alıkoyduğumuz ve geride bıraktıklarımızı belirleme girişimi kapsamında, bazı hatırlatmalar yapmak ve adanın coğrafi anlamda gittikçe Afrika kıtasına yaklaşması sebebiyle değişen bitki örtüsü ve dolayısıyla azalmakta olan yabani ot çeşitliliğinin omuzlarımıza yüklediği ağırlıktan, başka bir deyişle ortak sorumluluğumuzdan bahsetmek istiyorum. Günümüz Girit’inde yazık ki sadece dağ köylerinde yaşamaya devam eden Girit mutfak kültürü, turizme yönelik kolay ve hazır gıda üretiminin -özellikle sahil şeridindeki  artışıyla- büyük kayba uğramıştır. Dolayısıyla, bizler kendi payımıza, kendi cephemizde, Girit mutfağına sahip çıktığımız oranda kültürümüz Küçük Asya topraklarında yaşamını sürdürecektir.  

Mutfağımızın zenginliğini bir panele sığdırmak mümkün değil lakin belli başlı öğeleriyle Girit’te ve İzmir’de yaşayan Girit mutfağı arasındaki benzerlikler ve farklılıkları anlatmaya öncelikle arapsaçı veya maratha’dan başlamak istiyorum. Bildiğiniz gibi arapsaçı kemikli kuzu etiyle pişirdiğimiz un ve limon terbiyeli yemeği; mücveri; tarhana, kuru fasulye ve börülce içinde kullandığımız muhteşem bir çeşnidir. Girit’te farklı olarak hala kurutulup erişteye eklenir  ve çeşitli deniz ürünleriyle de pişirilir. Böreklere kazandırdığı enfes aromayı göz ardı edemeyiz. Etli piştiğinde un ve limon yerine, Girit’te yumurta ve limon ilave edilir.

Kemikli kuzu etiyle pişirdiğimiz veya haşlama salatasını sıkça tükettiğimiz şevketi Bostan, nam-ı diğer askalivrus farklı olarak Girit’in dağ köylerinde hala arapsaçıyla veya enginarla birlikte de pişirilmektedir. Lakin artık Girit’te köküyle toplama zahmetine giren olmadığı için çoğunlukla toprağın üzerinde kalan yeşil kısımları kullanılmaktadır. İlk kuşak Müslüman Giritliler, şevketi bostanın haşlandığı suyu gece serinliğinde –genellikle avluda- bekletip, ertesi gün tortunun üzerindeki duru suyu içerek böbrek taşı-kumu dökerlermiş. Ayrıca idrar yolları ile ilgili şikayetlere iyi geldiğine inanırlarmış.

Acı ve tatlı sarmaşık İzmirli Giritlilerce bildiğiniz gibi yaygın olarak taze soğanlı ve yumurtalı pişirilir. Öte yandan Girit’te deniz ürünleriyle veya etle de pişirilmekte, böreklerde peynir ilavesiyle birlikte kullanılmaktadır.  Blog’umu takip edenler bilir, ben avronyez turşusu da yapıyorum.

Ebegümeci veya moloha gözlemelerde, sirke ve un terbiyeli ana yemek şekliyle bildiğimiz başka bir yabani ottur. Girit’te ayrıca sivrisinekleri uzaklaştırmak amacıyla, yaşlıların etraftan toplayıp vücutlarına sürdüklerini de gözlemlemiştim.

Karışık ot, bahçe otu veya çiporta dediğimiz içine domates yaprağına kadar bahçedeki bütün yeşillerin girdiği enfes yaz yemeğimiz hem Girit’te hem İzmir’de hala hatırlanmakta ve gelenek sürdürülmektedir.

Deniz börülcesi ve körmen adıyla da bilinen yabani pırasayı, baharda çitlembik ağacının filizlerinden yaptığımız turşuyu Girit’te bilen, toplayan, tüketen kimseyle henüz karşılaşmadım.

Meşhur yemeğimiz balıklı bamya artık Girit’in unuttuğu lezzetler arasında sayılabilir. Anadolu topraklarında, özellikle Cunda’da hala liste başı yemekler arasındadır. Hem bamyaya hem balığa ekşi yakıştığını göz önünde bulundurursak, umarım bugünden sonrasında deneyleyeceğiniz bir lezzet olarak, tekrar mutfaklarınızla tanışır.

Kemik erimesi ve kıkırdak gelişimi için üretilen ilaçlarda kullanılan salyangoz, çok az sayıda Müslüman Giritli’nin hala tüketmekte olduğu bir lezzettir. Yeşilliklerin sadece filizini yiyerek büyüyen salyangozlara ağız burun kıvırmak yerine, tavuk yediğimizi düşünecek olursak belki önyargılarımızı bir kıyıya bırakabiliriz, ne dersiniz? Bütün yapmamız gereken yağmurdan sonra toplayacağımız salyangozları bir hafta un veya makarnanın içinde bekletmek. Sonra biberiye ve sirkeli buburisti, fırında kabaklı ve domatesli, pilavı, makarnası, çeşitli yabani otlarla birlikte tüketebiliriz. Salyangozlu kozmetik ürünleri almak yerine, içten aynı etkiyi sağlayacak olan ve tadı aynı deniz ürünleri gibi olan salyangozun kendisini yiyebiliriz.

Kabak çiçeği veya anthous’un dolmasını hepimiz severiz. Eğer vakitsizlikten içlerini dolduramazsak, çiçekler kapanır ve o koşulda un ve yumurtayla kızartabiliriz. Maalesef, içleri doldurulmadan kapanan çiçekler Girit’te artık çöpe atılıyor. Çiçek kızartması, bizler hatırladığımız sürece yapılacak başka bir Girit lezzeti.

Stifado veya portakal kabuklu, defneli, tarçınlı et yahni hem Girit’te hem de İzmir’de herhangi bir değişikliğe uğramaksızın hala sofraları şenlendirmektedir ancak tarhana içeriği Girit’te bütünüyle farklıdır; irmik ve sütle veya kesik süte kırık buğday eklenerek mayalanma sürecine başlanır, daha sonra küçük parçalar halinde kurutulur ve kışlık olarak saklanır. Tarhana sadece çorba olarak tüketilmez, tarhanalı ekmek yapılır, dolmaların içine pirinç yerine tarhana koyulur.

Bakla yaprağıyla yapılan eşsiz salata, Girit’te de hala tüketilmektedir. Lakin mustalevria adını verdiğimiz şıra ve nişastayla pişirilen, son derece kolay ve sağlıklı tatlımız Girit’te artık hatırlanmamaktadır. Aile büyüklerimizin jöle kıvamındaki bu lezzeti, güneşte kurutarak küplere depoladıklarını eminim duymuşsunuzdur.  Son derece hafif ve muhteşem bir Girit tadını çocuklarınızın da tatmasını istemez misiniz? Peki en son ne zaman staka yaptınız? Sütün kaymağını biriktirip, unla kavurdunuz ve şekerleyerek yediniz? Staka’nın kilosu Girit’te 15 Euro, İzmir’de satışı yok ve sadece yaşlılarımızdan bir kaçı evlerinde staka yapmaya devam ediyor. 

Oğlak dolma hem adada hem de İzmir’de çok sık olmasa da hala hatırlanmakta olan bir yemeğimiz. Öte yandan kaliçunya, Girit’te sadece anız sütüyle yapılan mizithra peyniriyle hem tatlı hem de tuzlu haliyle masalara kurulurken, Anadolu’da lor peyniri kullanılarak sadece şerbetli tatlısı yapılmaktadır. Yolunuz Girit’e düşer ve kaliçunya yerseniz, sadece Hanya’da tabağın kıyısında bir dal fesleğen görünce şaşırmayın çünkü  kaliçunyanın yanında sadece Hanya’da fesleğen bulunur. Girit’te yiyeceğiniz kalburabastı veya melomakarona şerbete yatırılmaz onun yerine üzerine meşhur Girit balı gezdirilir.

Türkiye’de termiye veya Yahudi baklası olarak bildiğimiz lubunya, idrar yolları iltihabı için şifadır ve atıştırmalık yerine tüketilir. Zeytin gibi acısını atana dek suyu değiştirilir veya çuvallarda iskele ayaklarına bağlanır. Hiç yediniz mi? Veya en son ne zaman termiye yediniz? Peki aramızda kaç kişi hala karpuz, domates, turunç reçeli yapmaya devam ediyor? Gelecek nesillerin de uzun ve kaliteli yaşam sırlarımızı yitirmemesi için ‘yabani otlarımızı’ tanıma, tanıtma ve toplama turları yapmamızın zamanı geçmeye başlamadı mı dersiniz?

Öte yandan çeşitli av etleri Girit’te, İzmir’e kıyasla daha çok tüketilmektedir ve bunun için ava çıkmak da gerekmez. Kasaplarda rahatlıkla bulma olanağı mevcuttur.  Göçle birlikte İzmir’e ulaşmayan farklılıklar arasında ‘Girit mangalı’nı da sayabiliriz. Daire şeklinde bir çember üzerine kargılara geçirilen etler oturtulur. Kargının aroması ete ayrı bir lezzet katar, şişlerin metal olmaması en önemli püf noktasıdır. Ateş çemberin ortasında, etlerden yaklaşık 40-50 cm. mesafededir. Böylece et, ateşi uzaktan görür ve için için tandır kıvamında pişer.  Kendi bahçelerimizde benzer bir düzenek kurarak, Girit’e giderek, unutulan yemekleri geri kazanmaya çalışarak, folklorik öğeleri ve özellikle dilimizi canlı tutarak kültürümüze sahip çıkabiliriz ve esasen kültürümüze sahip çıkmak bizim yükümlülüğümüzdür.

Ben Mübadele’yi yaşamadım ama benim için mübadele devam ediyor çünkü Girit yolculuklarıyla besleniyorum ve bir madinada da söylendiği gibi Giritli olmakla gurur duyuyorum:

«Όπου κι αν πάω κουβαλώ χώμα του Ψηλορείτη, 

και το σκορπώ για να γενεί ούλος ο κόσμος Κρήτη».

Özlem Yaşayanlar

4/05/2012

Giritliler Derneği

Girit Kültürü 

Panel

Η ΚΡΗΤΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΣΤΗΝ ΣΜΥΡΝΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗ

Τι μπορείς να κουβαλήσεις μαζί σου εάν πρέπει να αφήσεις την πατρογονική σου γη εξαιτίας μιας συμφωνίας μεταξύ μερικών κρατών, χωρίς καν να έχεις αρκετό χρόνο για να σκεφτείς και να θέσεις τις προτεραιότητές σου;  Ίσως μια φωτογραφία;  Ή μήπως χρυσαφικά; Ή ένα μαχαίρι για να μαζεύεις άγρια χορταρικά και να κόβεις το ψωμί στον ξένο τόπο; Σίγουρα μία χούφτα χώμα μέσα σε ένα μαντήλι καλά φυλαγμένο στον κόρφο στο μέρος της καρδιάς… Πώς να προσπαθήσεις να πάρεις μαζί σου όλα τα κομμάτια του εαυτού σου, γνωρίζοντας ότι ποτέ πια δεν θα είσαι ολόκληρος μακριά από την λατρεμένη πατρίδα; Και πώς άλλωστε να μην μείνει πίσω σου ένα μεγάλο κομμάτι από εσένα, πίσω για πάντα εκεί στα λατρεμένα χώματα που αγάπησες με όλη σου την ψυχή από την πρώτη στιγμή που τα μάτια σου αντίκρισαν τον κόσμο πάνω σε τούτη την ευλογημένη γη; Οι Ανταλλαγέντες λοιπόν πήραν από την πατρική τους γη μόνο τις αναμνήσεις τους…

Η «Σύμβασις περί Ανταλλαγής των Ελληνικών και Τουρκικών Πληθυσμών» υπογράφηκε στην Λωζάννη της Ελβετίας την 24^η Ιουλίου 1923 από τις Κυβερνήσεις της τότε Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ιαπωνίας, της Ελλάδας και της Ρουμανίας από την μια μεριά, και από την Κυβέρνηση της Τουρκίας από την άλλη. Η Ανταλλαγή βασίστηκε μόνο στην θρησκευτική και όχι στην εθνολογική ταυτότητα, και αφορούσε τους Ελληνορθόδοξους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τους Μουσουλμάνους πολίτες της Ελλάδας. Ρητά εξαιρούνταν μόνο οι χριστιανοί κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης και των νησιών Ίμβρου και Τενέδου, καθώς και οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Δυτικής Θράκης. Όλοι οι υπόλοιποι, περίπου 2 εκατομμύρια ψυχές, θα έπρεπε να εγκαταλείψουν βιαίως τις πατρογονικές τους εστίες , χωρίς το δικαίωμα να επιλέξουν αν ήθελαν να φύγουν ή όχι. Ήταν μια πρωτοφανούς μεγέθους υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών, ή, θα μπορούσε κάποιος να πει, μια συμφωνημένη από κοινού εκδίωξη. Εξάλλου, η Συνθήκη της Λωζάννης χαρακτηρίστηκε από κάποιους ως «το μεγαλύτερο μέχρι τότε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Πρέπει να σημειωθεί  ότι μεγάλο μέρος των μουσουλμανικών πληθυσμών της Κρήτης είχαν ήδη φύγει κατά ομάδες πριν την υπογραφή της Συνθήκης, καθόσον τα αντίποινα εις βάρος τους και η διαμάχη τους με τους χριστιανούς συμπατριώτες τους εξαπλωνόταν στο νησί.

Με την υποχρεωτική μετακίνηση των Ελληνορθόδοξων πληθυσμών της Μικράς Ασίας, ο πληθυσμός της ηπειρωτικής Ελλάδας είχε αυξηθεί κατά το ένα τέταρτο. Από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί πρώτα ζήτησαν να εγκατασταθούν στην κεντρική Ανατολία, πράγμα το οποίο όμως τελικώς απέρριψαν, αφού δεν υπήρχε και η παραμικρή πιθανότητα να ζήσουν μακριά από την θάλασσα. Έτσι, εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μικράς Ασίας, κυρίως στην περιοχή της Σμύρνης και στα ελληνικά χωριά που είχαν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους και που τόσο τους θύμιζαν την αγαπημένη τους πατρίδα.

Αισθανόμαστε διαφορετικοί; Ναι. Γιατί όμως αισθανόμαστε διαφορετικοί σε μια -υποτιθέμενη- πατρίδα; Ή μήπως υπάρχει κανείς εδώ πέρα αυτή την στιγμή, ο οποίος να μπορεί να εξηγήσει σε εμένα αλλά και στον καθένα, γιατί κάποιος που δεν έχει δει ποτέ του την Κρήτη μπορεί να ενεργεί και να ζει και να τρώει σαν Κρητικός, ακόμη και σχεδόν εκατό χρόνια μετά την Μεγάλη Φυγή; Γιατί προσπαθούμε να διατηρούμε τις μνήμες μας τόσο σφιχτά; Γιατί δεν επιθυμούμε να αφομοιωθούμε; Υπάρχει κάτι μέσα στα γονίδιά μας ή θα μπορούσε αυτό να ονομαστεί έμμονη ιδέα; Τι κάνει λοιπόν το κρητικό πνεύμα τόσο δυνατό;

Το νέο αυτό γεωγραφικό περιβάλλον, το τόσο ίδιο με την Ελλάδα, επέτρεψε στους Μουσουλμάνους Κρητικούς να διατηρήσουν τις διατροφικές τους συνήθειες. Καθώς γενικά ασχολούνταν με την γεωργία, την κτηνοτροφία, το κυνήγι και το ψάρεμα, στα νοικοκυριά τους ήταν πάντα διαθέσιμα οι καρποί της γης, τα γαλακτοκομικά προϊόντα, το κρέας, τα πουλερικά και τα ψάρια. Παρόλο που το να προσαρμοστούν και/ή να αφομοιωθούν με τους «άλλους», και φυσικά με την νέα τους πατρίδα, δεν ήταν εύκολο όποιες και αν ήταν οι συνθήκες, εξαιτίας της φτώχιας που έπρεπε να αντιμετωπίσουν, ωστόσο συνέχιζαν να ζουν με τον «κρητικό τρόπο» τους.

Η συλλογή διαφόρων άγριων χορταρικών ήταν και ακόμη είναι μέρος της ζωής των Μουσουλμάνων Κρητικών, ακόμη και των τρίτης γενιάς απογόνων τους που ζουν στην Σμύρνη. Η συνήθειά τους να έχουν πάντα φυλαγμένο ένα μαχαίρι πάνω τους ή μέσα στο αυτοκίνητό τους ήταν –για όνομα του Θεού!- μόνο για να μαζεύουν τα άγρια χορταρικά! Στη συνέχεια παρατίθενται μερικά μόνο από τα εδώδιμα άγρια χορταρικά που συλλέγονται στην περιοχή της Σμύρνης από τους Μουσουλμάνους Κρητικούς που εγκαταστάθηκαν εκεί πριν και μέχρι το 1923.

              1. Το Μάραθο (Foeniculum vulgare) ήταν και ακόμη είναι ένα από τα πιο πολύτιμα χορταρικά. Είναι παράξενο, αλλά αν ρίξεις λίγο αλάτι πάνω στα μάραθα κατά την διάρκεια που μαγειρεύονται με αρνίσια παϊδάκια, αυτά γίνονται ακόμη πιο νόστιμα. Και αντί για την σάλτσα αυγολέμονο που μπαίνει μετά το μαγείρεμα, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί προσθέτουν το αυγολέμονο κατά το τελευταίο στάδιο του μαγειρέματος. Εκτός από κυρίως πιάτο, κάνα δυο βλαστάρια μάραθο προσθέτουν μια επιπλέον γεύση στην τραχανόσουπα. Επίσης, είναι πολύ συνηθισμένο να τα δει κανείς μαγειρεμένα με μαυρομάτικα φασόλια, και βεβαίως μπαίνουν ως γέμιση σε πίτες μαζί με άλλα ήδη άγριων χορταρικών.

              2. Οι Ασκαλίβροι ή Ασκολίμπροι ή Ασκορδουλάκοι (Cnicus benedictus) είναι σίγουρα στοιχείο απαραίτητο στην διατροφή των Μουσουλμάνων Κρητικών. Η συλλογή τους δεν είναι πολύ εύκολη, διότι απαιτείται να έχει κανείς μαζί του μια τσάπα. Πάνω από την επιφάνεια του εδάφους τα πράσινα τμήματα του φυτού είναι ακανθώδη και προκαλούν φαγούρα, όμως οι άσπρες του ρίζες από κάτω είναι τόσο νόστιμες που βεβαίως και θα έμπαινε κάποιος στον κόπο να σκάψει για να τις βρει, διαφορετικά θα ήταν κρίμα να χαθεί ένας τέτοιος μεζές! Οι Ασκαλίβροι γίνονται βραστοί και σερβίρονται σαν σαλάτα με ελαιόλαδο και λεμόνι, αποτελώντας ιδανικό συνοδευτικό για την τσικουδιά. Επίσης, μπορούν να γίνουν μαγειρευτοί με αρνίσια ή κατσικίσια παϊδάκια, περιχυμένοι με σάλτσα αυγολέμονο. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα δοξασία μεταξύ των Μουσουλμάνων Κρητικών που λέει ότι όταν βράζουν ασκαλίβρους, πρέπει να κρατήσουν το νερό που έβρασαν, να το βάλουν σε ένα βάζο και να το αφήσουν να κρυώσει έξω στον κήπο μέχρι το επόμενο πρωί. Κατόπιν πίνουν το υγρό, το οποίο βοηθάει να γιατρευτούν όσοι πάσχουν από άμμο ή πέτρες στα νεφρά.

              3. Οι Αβρωνιές ή Αγριοσπάραγγο (Tamus communis), τόσο οι πικρές όσο και οι γλυκές, μαγειρεύονται με φρέσκο κρεμμυδάκι και αυγά ή με αρνάκι και κατσικάκι ή μερικές φορές ακόμη και με θαλασσινά. Εάν κάποιος μη Κρητικός μουσαφίρης εκφραζόταν ανοιχτά ότι δεν του άρεσαν οι αβρωνιές, γινόταν αμέσως αντιπαθής ή, το λιγότερο, αδύνατον να γίνει κατανοητός από τους οικοδεσπότες του.

              4. Η Μολόχα (Malva silvestris), γνωστή και ως φαρμακοβότανο για το στομάχι, ήταν πάντοτε μια επιπλέον γεύση για πίτες. Μαγειρεύεται όμως και με δύο ή τρεις σκελίδες σκόρδο κομμένο σε κομματάκια, φυσικά με την συνοδεία ελαιόλαδου, και στο τελευταίο στάδιο του μαγειρέματος προστίθεται μια κουταλιά ξύδι ανακατεμένο με αλεύρι. Ακόμη, τα φύλλα της μολόχας, όταν τρίβονται στο σώμα, έχουν την ιδιότητα να απομακρύνουν τα κουνούπια λόγω της μυρωδιάς που αναδύουν.

                5. Τα Αγριοραπανάκια ( Raphanus raphanistrum), τα Βλήτα (Amaranthus blitum), τα Αγριοράδικα (Cichorium intybus), οι Παπαρούνες (Papaver rhoeas), τα Παραπούλια ή Τσιμούλια (Brassica oleracea convar. Acephalea), το Αγριοσίναπο (Sinapis arvensis), οι Στύφνοι (Solanum nigrum), τα Λαγουδόχορτα (Tragopogon longirostis) και το Αχινοπόδι (Chenopodium album) βράζονται και καταναλώνονται ως σαλατικά κατά την διάρκεια των βροχερών χειμωνιάτικων ημερών.

                6. Ο Καλόγερος (Erodium cicutarium) προσθέτει μια επιπλέον γεύση στις πίτες και επίσης γίνεται μαγειρευτός με ελαιόλαδο και αυγά. Τα μωβ άνθη είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του.

                7. Το Σχοινόπρασο (Allium schoenoprasum), που μερικές φορές ονομάζεται και αγριόπρασσο, είναι άγριο κρεμμύδι που μοιάζει με γρασίδι ή με φρέσκο σκόρδο και προσθέτει  μια καταπληκτική γεύση στο ψωμί όταν μπαίνει στο ζυμάρι. Μπορεί ακόμη να γίνει μαγειρευτό με ελαιόλαδο, ενώ συνηθίζεται και η προσθήκη δύο αυγών στο φαγητό.

                8. Το Τραχύ Βλήτο (Amaranthus retroflexus) μαγειρεύεται με ντομάτες και αυγά, ενώ αφού μαγειρευτεί μπορεί επίσης να σερβιριστεί με γιαούρτι και λιωμένο σκόρδο. Μπορεί να προστεθεί και στη γέμιση για πίτες μαζί με άλλα χορταρικά.

                9. Οι Τσοχοί ή Ζοχοί (Sonchus oleraceus) μαγειρεύονται με φρέσκο κρεμμυδάκι και αυγά. Και το χορταρικό αυτό δίνει μια καταπληκτική γεύση σε διαφόρων ειδών πίτες.

10. Η Γλυστρίδα ή Αντράκλα (Portulaca olevacea) γίνεται μαγειρευτή με κρεμμυδάκι, ντομάτα και λίγο ρύζι ή τρώγεται φρέσκια στις σαλάτες ή μαζί με γιαούρτι και λιωμένο σκόρδο.

11. Οι Τσουκνίδες (Utrica dioica) και τα Τσιπόχορτα γίνονται σούπες, μαγειρεύονται με κρεμμυδάκι και ρύζι, ενώ τα πράσινα φύλλα τους μπαίνουν στις σαλάτες και τις πίτες με τη συνοδεία τυριού.

                12. Τα φρέσκα φύλλα των Αχατζίκων (Scandix australis pecten-veneris), των Σέσκουλων (Beta vulgaris), των Λάπαθων (Rumex pulcher) και του Αγριοσπανακιού (Chenopodium bonus-henricus) μπαίνουν στις σαλάτες, τις σούπες, καθώς επίσης και σε κυρίως πιάτα μαζί με άλλα χορταρικά. Επιπλέον, μαγειρεύονται και με διάφορα κυνήγια.

                13. Το Αγριολάπαθο (Rumex acetosa) δίνει μια σπουδαία πικάντικη γεύση στις φρέσκες σαλάτες.

                14. Οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί κάνουν γεμιστά τα φρέσκα φύλλα του Βήχιου (Tussilago farfara), το οποίο δίνει και μια ελαφρά πικρή γεύση στις σαλάτες όταν προστίθεται φρέσκο. Έχει όμως και την θεραπευτική ιδιότητα να διώχνει τον βήχα: αυτή είναι εξάλλου και η μετάφραση της επιστημονικής ονομασίας του φυτού από τα λατινικά!

Εκτός από τα παραπάνω άγρια χορταρικά, που χρησιμοποιούνται ως φαγώσιμα σε διάφορα είδη φαγητών και πιτών, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί έφεραν μαζί τους από την παλιά τους πατρίδα και την γνώση για τα διάφορα βότανα που βοηθούν στην θεραπεία πολλών ασθενειών. Η γνώση αυτή μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά για χιλιάδες χρόνια, καθώς, πριν την πρόοδο της σύγχρονης ιατρικής, ήταν πολλές φορές ο μοναδικός τρόπος που είχαν οι άνθρωποι για να αντιμετωπίζουν τις αρρώστιες που τους ταλαιπωρούσαν. Κάποια από τα βότανα αυτά, που τα βρίσκουμε και στα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου, είναι τα εξής:

                1. Η Βοϊδόγλωσσα (Anchusa officinalis) καταναλώνεται ως αφέψημα και βοηθάει και αυτή ως καταπραϋντικό για τον βήχα. Μαγειρεύεται όμως και μαζί με άλλα άγρια χορταρικά με ρύζι ή πληγούρι ως κυρίως πιάτο.

                2. Η Καψέλα ή Σακούλι του Βοσκού (Capsella bursa pastoris) χρησιμοποιείται ως βότανο για αφεψήματα, αλλά μπαίνει και στις πίτες. Έχει την ιδιότητα να σταματάει την αιμορραγία, βοηθάει όμως και το συκώτι, την καλή κυκλοφορία του αίματος και καταπραΰνει το γυναικείο σώμα κατά την διάρκεια της εμμηνόπαυσης.

                3. Η Αλογοουρά ή Πολυκόμπι (Equisetum arvense) είναι συγγενής με τα δέντρα που υπήρχαν στη Γη πριν από 270 εκατομμύρια χρόνια κατά την Λιθανθρακοφόρο περίοδο. Οι βλαστοί του είναι πλούσιοι σε πυρίτιο και χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους Αιγύπτιους για να επουλώνει πληγές. Από ιστορικές πηγές μαθαίνουμε ότι οι θαυματουργές ιδιότητες αυτού του φυτού ήταν τόσο μεγάλες που ακόμη και ένα άγγιγμα έφτανε για να επουλωθούν οι πληγές (Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, 77 μ.Χ). Το πολυκόμπι έχει στυπτικές, αιμοστατικές και αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες και είναι εξαίρετο στο να επουλώνει ιστούς. Καταναλώνεται και αυτό ως αφέψημα.

                4. Το Σταυροβότανο (Verbena officinalis) γίνεται αφέψημα και καταπραΰνει τον βήχα, ενώ έχει και αντικαταθλιπτικές ιδιότητες

5. Το Τσιχλάντερο (Stellaria redia) καταναλώνεται ως αφέψημα για την θεραπεία από τις παθήσεις των νεφρών. Δίνει όμως και μια σπουδαία γεύση στις σαλάτες όταν προστίθεται φρέσκο.

6. Τέλος, το Φασκόμηλο (Salvia officinalis) και το φλαμούρι (Fraxinus excelsa) που καταπολεμούν το κρυολόγημα και έχουν πολλές άλλες θεραπευτικές ιδιότητες, καταναλώνονται στα σπίτια και στα καφενεία με τη συνοδεία μαντινάδων στο κρητικό πάντα ιδίωμα.

Για να κάνεις έναν Κρητικό ευτυχισμένο, είτε αυτός είναι χριστιανός είτε μουσουλμάνος,  δεν έχεις παρά να του ετοιμάσεις ένα από τα αγαπημένα του πιάτα με λαχανικά που έχεις μαζέψει φρέσκα από τον κήπο σου. Αυτή η αίσθηση που δίνει η μεσογειακή κρητική κουζίνα, με την ποικιλία και την νοστιμάδα των μαγειρευτών φαγητών της, δεν συγκρίνεται με καμία άλλη. Δίκαια λοιπόν συγκαταλέγεται στους κορυφαίους παγκοσμίως τρόπους διατροφής και θεωρείται ως πρότυπο μιας ισορροπημένης δίαιτας για έναν σωστό τρόπο ζωής. Τα λαχανικά που αποτελούν την πρώτη ύλη για τόσα και τόσα πιάτα της κρητικής κουζίνας είναι πολύ εύκολο να καλλιεργηθούν και τα βρίσκει κανείς παντού. Επομένως, το μόνο που κάνει την διαφορά είναι το ταλέντο και το μεράκι της νοικοκυράς για να τα μαγειρέψει και να αποτελέσουν έτσι ένα πιάτο που θα ξεσηκώσει τον ενθουσιασμό αυτών που θα το γευτούν! Μερικά από τα κυριότερα αυτά φαγητά και τα λαχανικά που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή τους μέχρι και σήμερα από τους Μουσουλμάνους Κρητικούς που ζουν στην Μικρά Ασία είναι και τα ακόλουθα:

1. Οι Αγκινάρες (Cynara cardunculus) είναι ένα από τα λαχανικά που σε βοηθούν με τον ευκολότερο τρόπο να πετύχεις τον στόχο σου να κάνεις έναν Κρητικό ευτυχισμένο! Μετά την κρίσιμη διαδικασία καθαρισμού, που είναι πολύ σημαντική για το καλύτερο αποτέλεσμα, ο πιο συνηθισμένος τρόπος είναι να μαγειρέψεις τις αγκινάρες με αρνίσια παϊδάκια και να προσθέσεις αυγολέμονο σαν την τελευταία πινελιά. Ένας από τους πιο νόστιμους τρόπους είναι να τις κάνεις γεμιστές με μπόλικο άνηθο, φρέσκα κρεμμυδάκια και ρύζι. Οι αγκινάρες σερβίρονται και σαν σαλατικό με βραστά φασόλια και καρότα. Στην περιοχή της Σμύρνης είναι εξάλλου πολύ συνηθισμένο να τις μαγειρεύουν με φρέσκα ή ξερά κουκιά και μπιζέλια. Η βρασμένη φάβα με αγκινάρες που σερβίρονται με κόκκινο κρεμμύδι θεωρείται σαν ένας από τους καλύτερους μεζέδες για την ρακή, όπως και οι μικρές αγκινάρες που γίνονται τουρσί.

2. Οι Ανθοί ή Κολοκυθολούλουδα (Cucurbita pepο) είναι ένα από τα απαραίτητα πιάτα της κρητικής κουζίνας για τους Μουσουλμάνους Κρητικούς, οι οποίοι μαζεύουν τα λουλούδια πολύ νωρίς το πρωί πριν αυτά κλείσουν, διαφορετικά δεν θα ήταν δυνατό να τα γεμίσουν με ρύζι, κρεμμύδι και άνηθο και να τα ψήσουν στον φούρνο με μπόλικο ελαιόλαδο. Και αν έχει προχωρήσει η ημέρα και κλείσουν οι ανθοί, και καθώς οι Κρητικοί δεν πετάνε κανένα φαγητό, το να τους τηγανίσουν αφού τους αλείψουν με αυγό και αλεύρι είναι μια καλή λύση για να μην πάνε χαμένοι. Προαιρετικά, κάποιοι σερβίρουν  τα τηγανητά κολοκυθολούλουδα με γιαούρτι και σκόρδο. Να προσθέσουμε εδώ ότι εκτός από τους ανθούς, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί φτιάχνουν γεμιστά και με αμπελόφυλλα και διάφορα άλλα λαχανικά, όπως κολοκυθάκια, λαχανόφυλλα, μελιτζάνες, κρεμμύδια και πατάτες.

3. Υπάρχει μια διαρκής διαμάχη σχετικά με τις μπάμιες (Abelmoschus esculentus), εάν δηλαδή θα πρέπει να μαγειρεύονται με κρεμμύδια ή σκόρδα. Ίσως ο καλύτερος τρόπος μαγειρέματός τους είναι με μπακαλιάρο στον φούρνο ή στο τηγάνι με ντομάτες και κρέας ή κοτόπουλο. Αλλά ακόμη και χωρίς κρέας, είναι σίγουρα ένα από τα πιο πλούσια σε θρεπτικά συστατικά φαγητά. Σαν μια τοπική μικρασιατική επίδραση στην κρητική κουζίνα, σε μερικές περιοχές γύρω από την Σμύρνη ξεραίνουν τις μπάμιες στον ήλιο κατά την διάρκεια του καλοκαιριού για να διατηρηθούν και να τις καταναλώσουν τον χειμώνα.

 4. Το στιφάδο θεωρείται ο βασιλιάς (ή αν θέλετε ο σουλτάνος) του τραπεζιού. Για κάθε κιλό κρέας απαιτείται ένα κιλό μικρά κρεμμύδια. Δαφνόφυλλα, λίγη κανέλλα, μπόλικο μαυροπίπερο και ελαιόλαδο πρέπει να βρίσκονται απαραιτήτως μέσα στο ταψί. Και βέβαια, η ιδανική Μουσουλμάνα Κρητικιά νύφη πρέπει να ξέρει να προσθέσει ξύσμα από πορτοκάλι, για να μπορεί να πει ότι μαγείρεψε το στιφάδο με τον σωστό τρόπο.

5. Η ετοιμασία του τραχανά είναι αρκετά διαφορετική από τον συνηθισμένο τρόπο στην Κρήτη και δείχνει μια προφανή επιρροή των ντόπιων της Ανατολίας στους Μουσουλμάνους Κρητικούς. Ο τραχανάς αναμιγνύεται με αλεύρι, κόκκινες πιπεριές και γιαούρτι, και στη συνέχεια απλώνεται για να ξεραθεί σε κομμάτια στο μέγεθος της χούφτας πάνω σε ένα καθαρό σεντόνι. Σε 7 με 10 ημέρες τα κομμάτια θα πρέπει να είναι έτοιμα να κοσκινιστούν και να φυλαχτούν σε πάνινα σακούλια για τον χειμώνα, για να αποτελέσουν μια νόστιμη και θρεπτική σούπα για όλους.

6. Για να φτιαχτεί η σπιτική σάλτσα από ντομάτες, αυτές κόβονται στα τέσσερα, αλατίζονται και μπαίνουν σε πάνινα σακούλια για 2 ημέρες για να στραγγίξουν. Στη συνέχεια, τις περνούν από τον τρίφτη και τις βράζουν μέχρι να γίνουν πελτές. Αν ακόμη έχει υγρά ο ντοματοπελτές αφού τελειώσει η όλη διαδικασία, μπορεί να αφεθεί στον καλοκαιρινό ήλιο για να στεγνώσει. Αλλά και μακαρόνια και χυλοπίτες παρασκευάζονται κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, για να είναι έτοιμη η νοικοκυρά για τον επερχόμενο χειμώνα.

7. Η Στάκα είναι μια από τις κυριότερες λιχουδιές της κρητικής διατροφής. Το γάλα (ειδικά το πρόβιο) όταν μείνει μερικές ώρες εκτός ψυγείου, εμφανίζει επάνω μια κρούστα, τη λεγόμενη τσίπα. Για να φτιάξουμε στάκα, μαζεύουμε την τσίπα κάθε μέρα, τη βάζουμε σε ένα βάζο και τη φυλάμε στο ψυγείο για να μην ξινίσει. Όταν μαζέψουμε αρκετή, τη βάζουμε σε ένα τσουκάλι και την ανακατεύουμε με αλεύρι (περίπου 1 κρασοπότηρο σε κάθε μισό κιλό τσίπα) και λίγο αλάτι και την αφήνουμε σε σιγανή φωτιά ανακατεύοντας κάθε λίγο μέχρι να βγει το βούτυρο στην επιφάνεια.
Μαζεύουμε αυτό το βούτυρο, το βάζουμε σε ένα βάζο και μετά στο ψυγείο. Το περιεχόμενο του βάζου είναι αυτό που στα Χανιά αποκαλούμε στάκα και που στους άλλους νομούς της Κρήτης τη λένε κρέμα. Βάζοντας απλά λίγη ζάχαρη πάνω στην στάκα, οι Κρητικοί αγρότες είχαν την απαραίτητη πηγή ενέργειας για να δουλεύουν την γη. Όμως, καθώς περνούν τα χρόνια, μετά την πρώτη γενιά των προσφύγων, η στάκα καταναλώνεται ολοένα και λιγότερο από τις επόμενες γενιές, αφού πλέον οι εργασίες τους έπαψαν να βασίζονται στη χειρωνακτική δύναμη.  Αλλά και οι τύποι των κρητικών τυριών δεν είναι πλέον όπως και όσοι ήταν στο παρελθόν. Δυστυχώς, στην περιοχή της Σμύρνης το ανθότυρο, η μυζήθρα , η γραβιέρα και το κεφαλοτύρι δεν παράγονται πια.

8. Το Ψωμί Γεμιστό είναι ένα είδος γεμιστών. Ένας συγκεκριμένος τύπος ψωμιού γεμίζεται με αρνάκι ή κατσικάκι μαζί με διάφορα άγρια χορταρικά, κρεμμύδια και μερικά μπαχαρικά, όπως κύμινο και μαύρο πιπέρι.

9. Το Κατσικάκι Γεμιστό είναι κατσικίσιο κρέας παραγεμισμένο με ρύζι, λίγη κανέλλα, μαύρο πιπέρι και ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι. Ψήνεται στον φούρνο σε χαμηλή φωτιά για 12 με 15 ώρες. Το φαγητό αυτό το προτιμούν οι νοικοκυρές όταν έχουν πολλούς καλεσμένους.

10. Το Κρέας με Γιαούρτι στο φούρνο, με την προσθήκη αλευριού και αυγών, θεωρείται ως ένας από τους θησαυρούς της κρητικής κουζίνας σήμερα στην Σμύρνη.

Υπάρχουν όμως και διαφοροποιήσεις στην μαγειρική των Μουσουλμάνων Κρητικών σε σχέση με αυτήν της Κρήτης σήμερα. Έτσι, παρόλο που η Κοιλιά με ρεβύθια είναι ακόμη διαδεδομένη στην περιοχή της Σμύρνης, η κρεατότουρτα είναι δυστυχώς μια ξεχασμένη πλέον γεύση. Ο Μουσακάς μαγειρεύεται με διαφορετικό τρόπο από ότι στην Κρήτη, καθώς περιλαμβάνει μόνο κρεμμύδια, ντομάτες, μελιτζάνες και κιμά. Ακόμη, αντί για τις Παπούλες, οι Μουσουλμάνοι κρητικοί μαζεύουν τα φύλλα από τα κουκιά για να φτιάξουν την ίδια σαλάτα. Εξαιτίας της ανάμειξής τους με τους ντόπιους, χρησιμοποιείται πλέον περισσότερο το πλιγούρι από το ρύζι. Τέλος, τα παντζάρια καταναλώνονται ως τουρσί, ενώ επίσης βράζονται και αναμιγνύονται με γιαούρτι και σκόρδο.

Όσον αφορά τα ψάρια και τα θαλασσινά, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί δεν τα αγοράζουν απλά με το κιλό, αλλά σε τεράστιες ποσότητες. Η κακαβιά ή η απλή ψαρόσουπα επίσης διαφέρουν λίγο από τον τρόπο που τα μαγειρεύουν στην Κρήτη. Οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί καθαρίζουν το ψάρι από τα κόκκαλα και κατόπιν μαγειρεύουν μαζί τα λαχανικά και τα κομμάτια του ψαριού ανακατεμένα, δεν σερβίρουν δηλαδή το ψάρι ολόκληρο σε ξεχωριστή πιατέλα. Οι αχινοί είναι ίσως πιο συνηθισμένο φαγητό σήμερα στην Σμύρνη παρά στην Κρήτη. Εάν το ψάρι μαγειρεύεται στον φούρνο, πρέπει απαραιτήτως να έχει αρισμαρί (δενδρολίβανο), ενώ αν γίνεται πλακί, δεν νοείται αυτό χωρίς δαφνόφυλλα.

Τα κυνήγια, όπως ορτύκια, πέρδικες, τρυγόνια και λαγοί εκτιμώνται ιδιαίτερα ακόμη μέχρι και τους δεύτερης γενιάς Μουσουλμάνους Κρητικούς. Η τρίτη γενιά δυστυχώς δεν έχει ιδέα από τα  κυνήγια και το νοστιμότατο κρέας τους, διότι ελάχιστοι πλέον βγαίνουν να κυνηγήσουν και το κρέας αυτού του είδους των ζώων δεν πωλείται στις κρεαταγορές.

Όταν ένας απρόσμενος μουσαφίρης έρθει στο σπίτι, το τραπέζι πάντα στρώνεται χωρίς να τον ρωτήσει κανείς αν είναι πεινασμένος. Σε κάθε κρητικό σπίτι στην Σμύρνη υπάρχει πάντοτε κάτι μαγειρεμένο, όπως επίσης και χορταρικά για να φτιαχτεί μια σαλάτα, τυρί και ελιές, κι έτσι σε πολύ λίγη ώρα μπορούν όλοι να καθίσουν στο τραπέζι για φαγητό. Μια κολοκυθόπιτα ή κολοκυθοκεφτέδες μπορούν πάντα να φτιαχτούν για την περίσταση. Χορτοπιτάκια και χορτόπιτες με χωριάτικο φύλλο είναι μερικοί από τους μεζέδες που φτιάχνουν οι νοικοκυρές τα Σαββατοκύριακα που έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι τα Καλτσούνια φτιάχνονται μόνο με γλυκιά γέμιση, ενώ στην Κρήτη τα βρίσκει κανείς και αλμυρά. Προσωπικά τα προτιμώ με μυζήθρα, τα οποία δυστυχώς δεν υπάρχουν στην Σμύρνη.

Οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί της Μικράς Ασίας, συνεχίζοντας την παράδοση του νησιού, φτιάχνουν ακόμη και σήμερα νοστιμότατα γλυκά του κουταλιού. Το καρπούζι και το ντοματάκι ήταν πάντα αυτά που προτιμούσαν περισσότερο. Βερίκοκο, ροδάκινο, μελιτζανάκι, σταφύλι, φράουλα, σύκο, πορτοκαλάκι και κερασάκι είναι τα πιο συνηθισμένα γλυκά – σε αντίθεση με τους ντόπιους που γενικώς φτιάχνουν μόνο βερίκοκο και κερασάκι. Αν κάποιος από αυτούς –σπανίως- φτιάξει γλυκό του κουταλιού καρπούζι για παράδειγμα, σίγουρα θα έχει έναν Κρητικό γείτονα, για να εξηγηθεί έτσι η επίδραση από αυτόν. Ένας άλλος τρόπος για να διατηρούνται τα φρούτα είναι να τα κάνουν κομπόστα ή χοσάφ όπως λέγεται στα τουρκικά. Ειδικά κατά την περίοδο της νηστείας, σου σώζουν τη ζωή!

Η Μουσταλευριά, που αποτελείται από μούστο και νισεστέ (δηλαδή άμυλο καλαμποκιού ή άνθος αραβοσίτου όπως είναι πιο γνωστό), είναι ακόμη ένα από τα πιο δημοφιλή γλυκίσματα της Κρητικής κουζίνας στην Σμύρνη. Οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί θεωρούν υποτιμητική την συνήθεια  των ντόπιων να αγοράζουν παρόμοια έτοιμα προϊόντα από τα σούπερ μάρκετ, αντί να κάτσουν και να τα ετοιμάσουν μόνοι τους.

Επιπλέον, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί δεν βάζουν μέλι στα Μελομακάρονα. Αντί γι’ αυτό, φτιάχνουν καυτό σιρόπι και τα περιχύνουν με αυτό όταν κρυώσουν μετά το ψήσιμο. Αλλά και το Ρεβανί, οι Πορτοκαλόπιτες και οι Μηλόπιτες, τα Κουλουράκια πορτοκαλιού, οι Κουραμπιέδες και ο Χαλβάς ήταν πάντοτε πάνω στο τραπέζι του Κρητικού σπιτιού στην Σμύρνη. Όμως τα λουμπούνια δεν είναι συνηθισμένα, σε αντίθεση με την Κρήτη που μπορεί ακόμη να τα βρει κανείς στις μέρες μας.

Οι πληθυσμοί των Μουσουλμάνων Κρητικών ήταν κυρίως Μπεκτασήδες, δηλαδή οπαδοί μιας αίρεσης του Ισλάμ,  που σημαίνει ότι θεωρούσαν τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες ως μια πίστη και δεν έκαναν διάκριση θρησκείας  και καταγωγής, παρά μόνο τιμίων και κακών ανθρώπων. Δεν νήστευαν κατά τον μήνα του Ραμαζανιού, αλλά για δώδεκα ημέρες το καλοκαίρι, που συνέπιπταν με την νηστεία της εορτής των Αγίων Αποστόλων. Για τον λόγο αυτό, και για την ευρύτητα του πνεύματός τους σε σχέση με τους υπόλοιπους μουσουλμάνους, διατήρησαν εύκολα τις διατροφικές τους συνήθειες. Όμως, εξαιτίας της θρησκείας τους, η παραγωγή κρασιού ή τσικουδιάς δεν είναι συνηθισμένη μεταξύ των Μουσουλμάνων Κρητικών, και δεν προσθέτουν ρακή ή κρασί στα φαγητά τους την ώρα που τα μαγειρεύουν.

Ο μουσουλμανικός πληθυσμός που ήρθε από την Κρήτη δεν επιθυμούσε να τελέσει γάμους με τους «άλλους» από την νέα πατρίδα. Μια γυναίκα που δεν θα ήξερε πώς να βράσει τα αγριόχορτα με τον σωστό τρόπο, χωρίς αυτά να χάσουν το φρέσκο πράσινο χρώμα τους, ή που δεν θα ήξερε να μαγειρέψει μάραθα με αρνίσια παϊδάκια, ή που δεν θα ήξερε πώς να σφάξει και να ξεπουπουλιάσει μια κότα, σίγουρα δεν θα προτιμούνταν ως υποψήφια νύφη για έναν Κρητικό άντρα. Για να αυξήσει τις πιθανότητές της, έπρεπε να φτιάχνει καλό τσουλαμά ή κολοκυθόπιτα, για να κάνει μια καλή αρχή.

Οι πρώτης γενιάς Ανταλλαγέντες, αυτοί που είχαν γεννηθεί και είχαν ζήσει στην Κρήτη, είχαν διατηρήσει την κρητική κουζίνα και την μητρική τους γλώσσα άθικτες. Να σημειώσω εδώ ότι πέρα από κάποιες τούρκικες λέξεις σχετικές με την θρησκεία, οι Μουσουλμάνοι Κρητικοί μιλούσαν μόνο το κρητικό ιδίωμα της ελληνικής γλώσσας. Καθώς περνούσαν όμως τα χρόνια, η δεύτερη γενιά έπρεπε να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον, και γι’ αυτό τελικά αναγκάστηκαν να μάθουν τα τουρκικά, και πάλι όμως ως δεύτερη γλώσσα. Μόνο με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να βρουν δουλειές και να επιβιώσουν. Οι μικτοί γάμοι με τους «άλλους» ήταν πλέον αναπόφευκτοι. Αν κατά τύχη περάσει κάποιος από ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Σμύρνη σήμερα, θα δει πολλούς τάφους με χαραγμένες ενδιαφέρουσες φράσεις, όπως «Ο Μεχμέτ ο Χανιώτης, που πέθανε χωρίς να μάθει ούτε μια λέξη στα τουρκικά». Για να δώσω ένα παράδειγμα από την δική μου οικογενειακή εμπειρία, θα έλεγα ότι ο πατέρας μου, ως Κρητικός δεύτερης γενιάς στην Ανατολία, δεν γνώριζε τουρκικά μέχρι την ηλικία των 6 ετών, καθόσον δεν υπήρχαν μέλη της οικογένειάς του που να τα μιλούν, αλλά μιλούσαν μόνο κρητικά. Για τον λόγο αυτό, οι συνομήλικοί του ντόπιοι των αποκαλούσαν υποτιμητικά «Ρωμιόσπορο», όπως και πολλούς άλλους Μουσουλμάνους Κρητικούς. Είναι το ακριβώς αντίστροφο φαινόμενο με αυτό που αντιμετώπισαν οι μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν στην Ελλάδα και δεν γνώριζαν ούτε μια λέξη στα ελληνικά, με αποτέλεσμα να αποκαλούνται υποτιμητικά «Τουρκόσποροι» από τους ντόπιους.

Προσπαθώντας να δω την εικόνα και από τις δυο πλευρές της ιστορίας ως μια τρίτης γενιάς Κρητικιά Μουσουλμάνα που ζω στην Σμύρνη, θα έπρεπε να παραδεχτώ ότι η αποκαλούμενη «Ανταλλαγή» ακόμη συνεχίζεται, καθόσον οι ανταλλαγέντες της νέας γενιάς ακόμη προσπαθούν να ανακαλύψουν τις ρίζες τους σε σχέση με το μακρύ τους ταξίδι για να κατανοήσουν ποιοι είναι , για να μπορέσουν έτσι να αποσαφηνίσουν για ποιους λόγους αισθάνονται διαφορετικοί από τους άλλους. Όπως εξάλλου λένε, «η πρώτη γενιά φεύγει, η δεύτερη γενιά επιστρέφει και η τρίτη γενιά ψάχνει για τις ρίζες της».

Για να κλείσω, θα ήθελα να πω ότι δεν είναι εύκολο για τους ντόπιους της Ανατολίας να προσκαλέσουν Κρητικούς φίλους τους για φαγητό, διότι οι Κρητικοί είναι συνηθισμένοι να έχουν πάντα τα πιο υγιεινά, τα πιο απλά αλλά ταυτόχρονα και τα πιο νόστιμα είδη φαγητού στο τραπέζι τους. Έτσι, τα στάνταρ τους όσον αφορά την κουζίνα, παρόλο που εν γένει βασίζονται στην απλότητα, δεν είναι εύκολο να ικανοποιηθούν. Τι να κάνουμε όμως; Οπουδήποτε και αν ζει ο Κρητικός, το πνεύμα του νησιού είναι εκεί μαζί μας, και βέβαια είμαστε οι καλύτεροι! Εξάλλου, όπως το λέει και μια μαντινάδα, «Όπου κι αν πάω κουβαλώ χώμα του Ψηλορείτη, και το σκορπώ για να γενεί ούλος ο κόσμος Κρήτη».

                                                                                             

ÖZLEM YAŞAYANLAR

Κρήτη

1η Συμπόσιο της Γαστρονομίας

16/07/2011